مرثیه باشکوه

شاعر عاشورا باید در جهت تقویت ذوق و مهارت خود در حدّ اعلا بکوشد. شعر عاشورا نباید در هنرمندی و بلاغت هیچ کم از اشعار عاشقانه و زمینی داشته باشد، بلکه باید رشک و حسرت شاعران و ادیبان را موجب شود. مرثیه‌سرایان حسینی در کنار اهتمام به روشن ماندن مشعل اشک باید به عیار اشک نیز بیندیشند. این‌که دل‌های آماده بر کدام مصیبت سیدالشهدا و بر مصیبت کدام سیدالشهدا (با چه شأن و منزلتی) اشک بریزند، نباید از توجه دور بماند. در زیارت قدسی عاشورا این مصیبت به عظمت یاد شده است، آن‌گونه که هیچ مصیبتی به درجه آن نمی‌رسد. این عظمت هم به موجب بزرگی خودِ مصیبت است و هم به موجب عظمت کسی‌ست که مصیبت بر او نازل شده. مرثیه‌سرای عاشورا نیز نباید در کنار ذکر مصیبت و روایت عاشورا از نشان دادن عظمت امام عاشورا غافل باشد.
شاعر عاشورایی در تابلویی که از عاشورا به تصویر می‌کشد، نباید بر هیچ یک از جزئیات و شاخصه‌های این مصیبت عظیم چشم بپوشد. مظلومیت را باید در کنار اقتدار، ماتم را توأمان با حماسه و غربت را عجین شده با شکوه به نمایش بگذارد. ما اسم این مرثیه را «مرثیۀ با شکوه» گذاشته‌ایم.
در این مجموعه، سعی شده از بین مراثی فراوان، آن‌ها که به زعم ما به چنین تعریفی از مرثیه نزدیک‌تر بوده‌اند، تحت یک عنوان یعنی «مرثیۀ با شکوه» گردآوری شوند.