خون تو پایان نداشت، فرازی از شعر شکوهمند عاشورا

همان‌طور که در روایات اهل‌بیت تاکید فراوانی شده است، گریه بر مصائب سیدالشهدا(علیه‌السلام) از فضیلت و اجر بی‌مثالی برخوردار است. امّا آن‌گونه که در سیرة معصومین‌ شاهدیم، والاتر این است که این اشک مقدمه‌ای باشد برای بیان معارف ماندگار عاشورا.
چگونه ممکن است در محفل عزای امامی که برای بیان حقایق و احیای اسلام ناب محمدی قیام کرد و در این راه به شهادت رسید، تنها به ذکر مصائب او اکتفا کرد و سخنی از اهداف والای قیامش به میان نیاورد؟! اگر می‌خواهیم جامعه‌ای حسینی و عزتمند داشته باشیم و می‌خواهیم جوانان ما به پیشوای یگانة عالم حضرت اباعبدالله‌الحسين(علیه‌السلام) اقتدا کنند، آیا لازمة آن، شناخت این شخصیت بی‌همتا نیست؟
آن کشته که دین زنده به نامش باشد
پاینده نماز از قیامش باشد
فرض است بر او گریه، ولی برتر از آن
سرمشق گرفتن از مرامش باشد
(سیدرضا مؤید)
کتاب «خون تو پایان نداشت» در آینة اشعار خود، فرازی از شعر شکوهمند و عزتمند عاشورا را به تماشا گذاشته است.